Soykırımdan Sonra Bile Peşlerini Bırakmadı Musevilere Kan İftirası Tükenmek Bilmiyor

Yıllar evvel tüylerimizi diken diken eden bir cinayet vahşiliğinin yanı sıra failinin etnik kimliği yüzünden de çok konuşulur oldu, biliniyor. Ortaya atılan onlarca komplo teorisine uygun bir tarafı da vardı tahminen cinayetin lakin kimse tam 14 yıl sonra bir hukuk adamının hala o teorilere prestij edeceğini düşünemezdi.

Cinayete kurban giden bahtsız genç bayan Münevver Karabulut‘un ailesinin Dr. Rezan Epözdemir isimli avukatı, katil Cem Garipoğlu’nun Musevi olduğunu anımsatarak cinayeti Mayasız Ayini’ne bağladı, okumuşsunuzdur. Mayasız Ayini 18 yaşına gelmiş bir yahudi erkeğin rüştünü ispatlamak için bakire genç bir kızı katletmesine deniyormuş. Saçma sapan, akıl mahrumu bir uydurma alışılmış bu. Yaşla, eğitimle giderilmiyor cehalet işte. Delili bu zattır.

Bu nefret suçudur

Basit bir cehalet vakıası da değil olağan. Ortada önemli bir nefret cürmü var, öncelikle. Temelsiz bir argümanla bir topluluk maksat gösteriliyor, bilmem facianın farkında mı yetkililer? Cem Garipoğlu bir katil, her toplumda rastlanan tipten. Yaptığı vahşetin ne inancıyla ne de ilişkin olduğu toplumun kültürüyle bir ilgisi yok. Zira her katil üzere ruhsal bozukluğu olan biri. Bu kadar net.

Şu yer yüzünde Museviler kadar bu çeşit iftiralara uğrayan çok az topluluk vardır herhalde. En bilinen iftira da İsa peygamberin çarmıha gerilişinde rollerinin olduğu iftirasıdır. Müslümanlar buna inanmaz, hatırlatayım, zira bir peygamberin çarmıha gerilerek öldürülmesi İslam inancına uymaz. Bu iftiralar bir periyoda ilişkin bir olgu da değildir üstelik, tarihin her periyodunda rastlanır. M.Ö. 2. yüzyılda Apion’un Helenistik yazılarında da görülmüştür örneğin.

Bu iftiraların en fecisi Kan iftirası’dır. 12. yüzyılda Birinci Haçlı Seferi’nin akabinde daha da yaygınlaştığı bilinir. Musevilerin, Yahudi olmayan Hıristiyan çocukların kanını matza (mayasız ekmek) pişirmek için kullandıkları palavrasıdır bu. Birinci Kan İftirası’na Ortaçağ Avrupasında 1144 yılında rastlandı denir. İngiltere’nin Norwich bölgesinde William isimli çocuğun bir ormanda bıçaklanmış cesedi bulununca kilise Musevileri suçladı çabucak. Daha sonra da çok rastlandı bu iftira örneklerine. İngiliz lisanının en yeterli şairi Geoffrey Chauser da berbat bir Yahudi düşmanıydı. Ünlü kitabı Canterbury Öyküleri’nde bu iftirayı doğruymuş üzere muharrir.

Nazilerin işine yaradı

Yüzlerce yıl evvel uydurulmuş bu iftirayı, Musevileri şeytanlaştırmak için en düzgün “değerlendirenlerin“ Nazi manyakları olduğunu söylemeye gerek yok. Herkes bilir zira. Avrupa’da Musevilere yönelik zulüme kaynaklık etmiştir bu iftiralar. Halbuki dinler tarihinden, münasebetiyle kutsal kitaplardan haberdar olanlar, Musevilerin kutsal kitabı Tevrat’ta her tipten cinayetin açıkça yasaklandığını bilir. Kaldı ki Yahudi inancında kan tüketimi bile yasaktır. Tüketilmeden evvel kesilen hayvanın tüm kanın akıtılması kaidedir. İslam’a da geçmiştir bu uygulama.

İnanılır üzere değil hakikaten, tümü de Hıristiyanlık kaynaklı olan bu iftiraların haddi hesabı yok. Ortaçağı kasıp kavuran veba salgını sırasında da Musevilerin kuyuları zehirledikleri argümanı ortaya atılmıştı. Hıristiyan bağnazları sözümona Kan İftirası’nın kurbanlarının mucizeler yarattığını da yaymışlardı. Biri çok enteresandır. 1475 yılında Simon isminde 2 yaşında bir çocuk Paskalya vaktinde İtalya’nın Trent kentinde kayboldu. Babası, Museviler tarafından kaçırıldığını, matza üretimi için öldürüldüğünü argüman etti. Bunun üzerine bölgedeki tüm Yahudi cemaati azapla katledildi. İtalya’da, Almanya’da, Avusturya’da yüzlerce mucize atfedilen bu çocuğun ismini taşıyan dini bir kült yayıldı. Dahası 16. Yüzyılda aziz ilan ettiler çocuğu. Neyseki Vatikan bu saçmalığı farkedip 1965 yılında sevgililik unvanını kaldırdı. Dinler tarihinin en farklı vakılarındandır bu.

Döneminin ilerici kabul edilen Protestan Reformu’nun babası Martin Luther, 1453’de yazdığı Museviler ve Palavraları Üzerine isimli kitabında Musevilerin Hıristiyan kanını kullandığını yazabilmiştir. İftiranın gücüne bakar mısınız?

Peşlerini hiç bırakmadı

Kan İftirası yirminci yüzyılda bile , tarihin görüp görebileceği en büyük kıyımı yaşayan Musevilerin peşini bırakmadı. Pek bilinmez fakat Nazilerin soykırımından sonra da birebir palavrayla çok sayıda Yahudi katledildi. Polonya’da 1946’da yaşanan Kielce pogromu bunlardan biridir. Dokuz yaşındaki Henryk Blaszczyk isimli çocuğun Musevilerce kaçırıldığı tezi üzerine patlak verdi bu felaket. Tam 42 suçsuz Yahudi katledildi. Sonra ne oldu biliyor musunuz? Çocuk iki gün sonra meskeninde döndü. O kadar insanın vefatına, yüzlerce Musevinin Polonya’yı terk etmesine yol açan alçakça bir iftiraydı bu da.

Onlarca örnek verilebilir lakin burada keselim. Tatsızdır. Musevilere yönelik tüm bu iftiralar Hıristyanlarca uydurulmuştur. Bu yüzden Müslümanlar kendileriyle gurur duyabilirler. Bu cins iftiralara kulak asmamışlardır zira. Aslında hem dini hem politik olarak Museviler ile Müslümanlar ortasında çağlar boyunca sorun yaşanmamıştır. Bugün yaşananlar 20 yüzyılın eseridir, İsrail’in bilhassa Filistin problemindeki tavrı yüzünden topladığı bir öfke vardır kuşkusuz. İşte bu öfke kimi Müslümanları daha evvel hiç rastlanmadık tavırlar almaya da itti. 2003 yılında Suriye ile Lübnan’da yayınlanan bir TV dizisinde, Yahudi halkını dünyayı yönetmek için komplo kuran, Hıristiyan çocukları öldüren, matzah pişirmek için kanlarını akıtan bir halk olarak gösterildi. Bu Müslümanların bugüne kadar asla yapmadıkları bir şeydi.

İsrail’e duyulan öfke, Yahudi halkına yöneltilmemelidir. Kendi adıma söylüyorum, İsrail’e karşı oluşumun nedeni, bu devletin Yahudi ahlakını temsil ettiğine inanmayışımdandır biraz da. Ancak bu binlerce pak insanın katline yol açan iftiraları destekleyeceğim manasına gelmez. Toplumumuz o denli bir nefret toplumuna dönüştü ki, olur şey değil. Şu yazım yüzünden bana neler söyleneceğini de biliyorum haliyle. “İsrail uşaklığı”mdan “kripto Yahudi”liğime kadar ne gelirse aklına faşistin söyleyecek elbette. Aşacağız bu günleri kesinlikle.

Atılan iftiraları 1965 yılında Simon isimli çocuğun sevgililik unvanını kaldıran Papalık bile reddetmişken, günümüzde bir hukukçu(!) bu ilkel iftiralara başvurmaktan çekinmiyor. Büyük acılara yol açmış bir iftirayı bu kadar kolay dillendirmek anlaşılır üzere değil.

İftiracı şunu bilmeli; atılan iftira kişiyi de toplumu da dönüp vuracak bir bumerangtır aslında. O yüzden ağzından çıkanı kulağı duymalı insanın.

İnsanın diyorum natürel ki.